Εορτασμός της επετείου του «ΟΧΙ» (2019 – 2020)
Στις 26-10-2019 έγινε στο σχολείο μας ο εορτασμός της εθνικής επετείου του 1940. Την παρουσίαση της γιορτής ανέλαβε η ομάδα της Λέσχης Ανάγνωσης και Δημιουργικής Γραφής του σχολείου , ενώ ο σχεδιασμός και ο συντονισμός της έγινε από τις φιλολόγους Μούσα Ελένη, Ντινίδου Δέσποινα και Χατζή Ελισσάβετ. Βασικός άξονας της φιλοσοφίας της ήταν η προσπάθεια να αναδειχτούν τα γεγονότα και η σημασία τους μέσα από τη Λογοτεχνία κυρίως αλλά και τις άλλες Τέχνες. Γι αυτόν τον σκοπό οι 24 μαθητές της ομάδας αφηγήθηκαν με θεατρικό ύφος αποσπάσματα λογοτεχνικών κειμένων, τα οποία αναφέρονται στη δράση και τα συναισθήματα των Ελλήνων που βίωσαν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και την Κατοχή. Με ιδιαίτερη ευαισθησία και ενσυναίσθηση οι αφηγητές χρωμάτισαν τα κείμενα της Λ. Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου, της Ά. Ζέη, του Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου, του Ο. Ελύτη, του Γ. Μπεράτη κ.α.
Κορυφαίες στιγμές:
- Τα πάθη των Ελλήνων στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο
«Το κρύο ήταν φοβερό, αφάνταστο. Από το κρύο αυτές τις ώρες σού πονούσε κυριολεκτικά η ψυχή και σου ‘ρχόταν, σα μωρό, να μπήξεις τα κλάματα, έτσι χωρίς να ξέρεις κι εσύ τι ζητάς και τι θα βγάλεις μ’ αυτό.»
«Νύχτα πάνω στη νύχτα βαδίζαμε ασταμάτητα, ένας πίσω απ’ τον άλλο, ίδια τυφλοί. Με κόπο ξεκολλώντας το ποδάρι από τη λάσπη, όπου φορές, εκατοβούλιαζε ίσαμε το γόνατο. Επειδή το πιο συχνά ψιχάλιζε στους δρόμους έξω, καθώς μες στην ψυχή μας»
- Η φρίκη της βαρβαρότητας που επέδειξαν οι ναζιστές στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Νταχάου
«Ένας άνθρωπος λιγνός, όλος κόκαλα, με φαρδιά σερνάμενα παπούτσια, με φαρδιά σερνάμενα πανταλόνια, μ’ ένα τραγικά γελοίο σακάκι, με ξουρισμένο κεφάλι, με σκαμμένα μάγουλα, με μάτια περίτρομα και θλιμμένα. Όλη η φτώχεια, όλη η πείνα, όλη η γύμνια, όλη η μοναξιά, όλος ο πόνος του κόσμου τούτου ήταν σκαλισμένος σε κείνο το άγαλμα, που λες και ρωτούσε: «Τι έφταιξα;……………………
Κι άπλωσε το χέρι τρεμάμενο κι έκοψε κατακόκκινο λουλούδι, το λουλούδι της φρίκης, και το ’βαλε στον κόρφο της, να το πάρει στην πατρίδα. Και κείνη την ώρα κάποια γαλήνη έπεσε μέσα της. Τόσοι νεκροί, να μην μπορεί να τους μετρήσει ο νους του ανθρώπου. Ο γιος της, ο Λευτέρης, δεν ήταν ασυντρόφευτος.»
- Το μεγαλείο του μικρού αγωνιστή που αντιστέκεται στον φασισμό
«-Από πού πέρασες; τον ρωτά. Δε σε είδαν οι Γερμανοί;
-Εμένα με είδαν, απάντησε ο Αντώνης. Το σημείωμα δεν μπόρεσαν να δουν.
-Πώς τα κατάφερες;
-Εμ, τι Έλληνες είμαστε, συναγωνιστή! Ο Οδυσσέας πέρασε κάτω απ’ τη μύτη ενός ολόκληρου κύκλωπα κι εμείς δε θα μπορούσαμε να περάσουμε μπροστά από δυο Γερμανάκια…;»
Το χρονικό των γεγονότων παρουσιάστηκε λιτό και διανθίστηκε με τραγούδια και αποσπάσματα από κινηματογραφικές ταινίες, ντοκυμαντέρ και διαδραστικό χάρτη. Βασικό τμήμα της γιορτής ήταν η σύνδεση του παρελθόντος με το σήμερα, όπου και επικράτησε το μήνυμα ότι οι νέοι μπορούν να κάνουν αυτόν τον κόσμο καλύτερο και ομορφότερο. Για την ανάδειξη αυτού του μηνύματος η Λέσχη επιμελήθηκε το σκηνικό, το οποίο λειτουργώντας ανατρεπτικά ενθουσίασε το κοινό που παρακολουθούσε. Αξίζει να επισημανθεί ότι το σύνολο των μαθητών του σχολείου παρακολούθησε τη γιορτή με μεγάλη προσοχή εκδηλώνοντας με αυτόν τον τρόπο το έντονο ενδιαφέρον και τον απαιτούμενο σεβασμό.
